Στὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο

Ὑποκρισία, λάθος, ψέμα, ἀνοησία
τὰ ὅσα γιὰ σένα γράφουν τὰ βιβλία.
Δὲν ἐχρειάστηκε καμιὰ δοκιμασία
γιὰ ν᾿ ἀποχτήσεις τὴν ἁγιοσύνη,
καὶ νἄχεις ἔτσι αἰώνια βασιλεία,
ἐσὺ πού, πρῶτος, μὲς στοῦ πόλεμου τὴν δίνη,
εἶδες στὸν ὕπνο σου, στὸν οὐρανὸ ἕνα βράδυ,
σταυροῦ ζωοποιοῦ, νικοποιὸ σημάδι...

Ἔβαλες τότε ἀμέσως καὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη
στὸ Πάνθεο, ἰσάξια μὲ ὅλα τ᾿ ἄλλα μέλη,
μὲ Δία, Μίθρα, Ρά, Ἴσιδα καὶ Κυβέλη.
Ἀκόμη καὶ τὸ δόγμα μας μὲ προσταγή σου ἐκτίσθη,
κι ἔγινες ἔτσι ὁ πρῶτος τῆς πίστης μας σωτήρας,
τοῦ νόμου ἐσὺ ὁ ρυθμιστὴς καὶ κύριος τῆς μοίρας.

Ὅ,τι λοιπὸν κι ἂν γράψουν, ὅ,τι τώρα κι ἂν γίνει
θἆσαι πάντα γιὰ μᾶς ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος·
καὶ τ᾿ ὄνομά σου, εἰκόνα ἀλώβητη θὰ μείνει,
ἀνθὸς κατάλευκος, καὶ ἄσπιλο σὰν κρίνος.

Ἑλένη Ἀρβελέρ, Τὸ Ἄγνωστο Βυζάντιο, Ἑρμῆς 2006