ΕΝΤΡΟΠΙΑ

Καθώς που ξεθωριάζουνε οι μνήμες στη ζωή μου,
παράξενα εμφανίζονται σημεία χρωματισμένα
στους ουρανούς και λάμπουνε , σα να καλούν την άθλια ψυχή μου
σε διαστημικά ταξίδια στοιχειωμένα.

Τις νύχτες που ανοίγουνε ολάνθιστες ρωγμές
στο σώμα και στα όνειρα που είναι παροπλισμένα ,
θαρρώ πως αφουγκράζομαι πουλιών πνιχτές κραυγές
που σαν ελευθερώθηκαν πετούνε μανιασμένα!

Παράξενα τότε ανέρχομαι με αέρινους λογισμούς,
βαρύτητες μοναδικές στον άκρατο σφυγμό μου
απλώνουνε αιμάτινους μικρούς παροξυσμούς
καθώς οι ηδονές χυμούς μες στο μυαλό μου.

Και αδιάκοπα μ`ανεμίζουνε , φωνές ταριχευμένες,
με ασθένειες ηχητικές στα σμήνη των γαλαξιών
φωσφορικά με πνίγουνε σε αγάπες πεθαμένες
φιλιά , από τα στόματα τυχάσπαρτων θνητών.

Στις άκρες του αδιανόητου σα να`μαι τοξευμένος
από τη μικρή μου γήινη ασφυκτική τροχιά,
παλίρροιες συντριπτικές κοιτάζω που μακραίνουν
των μεθυσμένων κομητών τα αποσιωπητικά … …

Θαλασσοπόρους διάττοντες να πλοηγούν νεκρούς
ορίζοντες ,που στην άπειρη λευκή πυκνότητας τους,
κυοφορούν σε υδάτινους ακρωτηριασμούς ,
της θλίψης στερεώματα κι ευτυχίες του βάθους.

Φρενίτιδες ασέληνες να αργοκυλούν ανάμεσα
σε διάφανους εκστατικούς φλοιούς αρρωστημένων
ζωών , που σαν λογάριασαν πως λειώνουν μες το ανάθεμα ,
ανθούς οραματίζονται και τάφους ξορκισμένων .

Κι επάνω σε αλχημικών καπνών κυματισμούς ,
που στη φωτιά του αιώνιου παγετού είναι συναθροισμένοι ,
με αστεριών που έσβησαν αντικατοπτρισμούς
μιαν υποψία χρόνια νομίζω πως με πλέει .

Ω ! της ψυχής μου έναστρη , μοίρα μελανιασμένη ,
με υδράργυρους απατηλούς στην μεταμέλειά μου ,
σαν πτώση που στα δέκατα χορεύει φλογισμένη ,
σαπίζεις κι ανασταίνεσαι μες την θνητή καρδιά μου .

Και τότε σα να βρίσκομαι φρικτά σημαδεμένος ,
απ’τους στραγγαλισμούς του ξένου φονικού ,
απλώνονται φασματικά ,στρατιές καταραμένες ,
οι πολλαπλές μου χίμαιρες στο δέρμα του λαιμού .

Γεμάτες απ’τα στίγματα ενός αιώνιου φόβου ,
θλιμμένα αναδύουνε οσμές θανατικού ,
μια κόλαση μεθοδικά οι ξέρες τους σαρκώνουν ,
καθώς οι πόρνες οι ψυχές μπουρδέλα του θεού .

Έρποντας οι γραμμές τους άφωνες , πληγές μεταλλαγμένες ,
με αδιάλλακτη υπομονή όρνιων παραταγμένων ,
φαντάζουν σα να σέρνουνε τις χίλιες μολυσμένες
ζωές , που ονειρεύτηκα στην στάθμη των πνιγμένων !

Στην σκέψη μου αγκιστρώνονται νύχια της προσμονής γαμψά ,
μια ζάλη ανεξίτηλη με τύψεις με κυκλώνει ,
πύρινα με ανιχνεύουνε κατακλυσμών φιλιά
ω ! απ’τις φορές που έλαμψες καμιά δεν με τυφλώνει ,

ζωή μικρή , παράφορη ,

των ήλιων των ιδανικών

και των ανθρώπων σκόνη !


γράφει σχετικά ο Βασίλης Κουστούδας: 

η ''εντροπία '' ειναι ενα ποιημα που εγραψα πριν 16 χρονια και
αναφερεται σε ενα φανταστικο ταξιδι του μυαλου στο συμπαν
αλλα και στη ζωη μας ....
Eιναι και το πιο μεγαλο που εχω γραψει ....πιστευω στην αφαιρετικη ποιηση αλλα σε αυτην την περιπτωση δεν γινοταν διαφορετικα...