[Μίσος ...]

Φωτιά;
Πάγος;
Πόνος απ’την κόλαση κάτω,
Βασανιστήρια του μυαλού;
Τίποτα, μάλλον...
Αν τόσο θολό μ’ έχεις μέσα στη μνήμη σου,
Αν τόσο βαρέθηκες τις υπερβολές τα πάθη και τις εμμονές μου,
Αν τόσο γύρισες αλλού το κεφάλι, τόσο
σοβάρεψες που δεν έχεις χώρο για φιλίες,
Τότε μόνο μια κατάρα έχω να σου ρίξω,
Μια ευχή μαύρη όσο η πικρία που ποτίζεις την καρδιά μου
–την καρδιά που άντεχε, αλλά όχι πια–
Απόλαυσε ό,τι επιτυχία θέλεις, ό,τι χαρά,
ό,τι Δόξα και τιμή, αλλά πάντα έχε στο μυαλό σου
Το Φάντασμα του Πληγωμένου Ονειρευτή
που πάντα σ’αγαπούσε και πάντα σε νοιαζόταν.

Έχε γεια, αν και συχνά
θ’ ανταμώνουμε, για λόγους τυπικούς,
σε μέρες και σε μέρη τυπικά,
Άνθρωποι πια τυπικοί.

Και να θυμάσαι την ευχή μου,
να θυμάσαι την κατάρα μου...


Ένα ποίημα μίσους... ...του Ορφέα

http://community.sff.gr/