Η ψυχή μου

Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα κι έτσι θ`απομείνει.

Κατάμονη σε μι` άκρη,όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος,ο καιρός.
Ένας ακόμη θά 'σουνα νεκρός
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.

Σαν αδελφούλα η κόρη αυτή σου μοιάζει
που γέρνει,συλλογίζεται κι αργεί
χαμένη ευτυχία να νοσταλγεί.

Δικό σου λέω,ψυχή μου,είναι μαράζι
όσα το βράδυ δάκρυα,την αυγή
στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.