Μοναξιά

Μεσάνυχτα και λείπετε, αδερφούλες μου.

Σαλεύει θλιβερό το κυπαρίσσι.

Τις κάμαρες θ' ανοίξω που στοιχειώσανε,

τ' αγέρι κι η νυχτιά ναν τις γιομίσει.

Ανε με πάρει ο ύπνος, μέσα στ' όνειρο

θα 'ρθει κάποια από σας να με ξυπνήσει,
θα 'ρθει κάποια από σας να με ξυπνήσει.


Πού πήγατε, αδερφούλες μου, κι απόμεινα

μονάχη μες στο σπίτι μας και ξένη;

Στην άρπα, που ενοστάλγησε τα δάχτυλα,

η αράχνη τον καημό μου τον υφαίνει.

Τα χέρια μου, όπως δένω κι όπως θλίβομαι,

με βλέπει αντίκρυ ο σκύλος και σωπαίνει,
με βλέπει αντίκρυ ο σκύλος και σωπαίνει.


Τι να 'φταιξα και ασπρίζουν στο τρισκόταδο,

σαν τάφοι, τ' αδειανά σας τα κρεβάτια;

Ποτέ του γυρισμού το γλυκοτράγουδο,

ποτέ δε θαν το πουν τα σκαλοπάτια;

Πώς ξεχειλά σα δάκρυον, αδερφούλες μου,

η αγάπη στα μεγάλα μου τα μάτια,
η αγάπη στα μεγάλα μου τα μάτια!