Eις Ελευθερίαν (Ωδή Εννάτη)

στροφή α΄. 

Δυστυχησμένα πλάσματα
της πλέον δυστυχησμένης
φύσεως, τελειώνομεν
ένα θρήνον και εις άλλον
πέφτομεν πάλιν. 5

β΄.
Hμείς κατεδικάσθημεν
άθλιοι, κοπιασμένοι,
πάντα 'να κατατρέχωμεν,
αλλά ποτέ δεν φθάνομεν
την ευτυχίαν. 10

γ΄.
Ίσως (αν δεν με τρέφη
ματαία ελπίς) ευρίσκεται
μετά τον θάνατόν μου
γλυκυτέρα ζωή
και με προσμένει. 15

δ΄.
Όμως, διατί έαν έσπειρε
παντού εις την οικουμένην
την χαράν με' την θλίψιν
του επουρανίου πατρός
το δίκαιον χέρι· 20

ε΄.
Διατί κ' εδώ όπου μ' έρριψεν
εις την αέριον σφαίραν,
μίαν 'να μην εύρω τρέχουσαν
δια με, μόνην μίαν βρύσιν
παρηγορίας; 25

ς΄.
Bρύσιν! ― Kαι τα θαυμάσια
της Αρετής αένναα
νερά δεν βλέπω; Xύνονται
ποταμηδόν τρυγύρω μου,
την γην σκεπάζουν. 30

ζ΄.
Ω θνητοί, ποτισθήτε.
Έαν το θείον πίετε
ρεύμα, ο πόνος με' δάκρυα
την τράπεζαν, το στρώμα σας
ας βρέξη τότε. 35

η΄.
Ας έλθη τότε, ας έλθη
'να σας περικυκλώση
με' σκοτεινά, βρονταία,
πεπυκνωμένα σύννεφα
η δυστυχία. 40

θ΄.
Mία δύναμις ουράνιος
εις την ψυχήν σας δίδει
πτερά ελαφρά, και υψώνεται
λαμπρόν το μέτωπόν σας
υπέρ την νύκτα. 45

ι΄.
Από τα ολύμπια δώματα
δροσερόν καταβαίνει
χαράς, ελαίου φύσημα,
και στεγνώνει τα δάκρυα·
τον ίδρωτά σας. 50

ια΄.
Eκεί όπου επατήσατε
ιδού οι καρποί φυτρώνουν,
και τ' άνθη ιδού σκορπίζουσι
τα κύματα ευτυχή
της μυρωδίας. 55