Οι ποιητές για την Άνοιξη

Ἕνα ἔρημο ἄνθος - Νίκος Καροῦζος Βαθύτερο ἀπ᾿ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταραχὴ ποὺ φέρνει μέσ᾿ στὸ στῆθος ἡ ἐπιθυμία ζεῖ στὸ θαλάσσιο βράχο ἕν᾿ ἄνθος ὁλομόναχο. Ποιὰ φωνὴ τὸ κυρίεψε καὶ μοιάζει σὰν νὰ δείχνει τὴν ἄγνωστη γαλήνη μὲ μικρὰ χρώματα… Εἶναι βγαλμένο στοὺς κινδύνους τῆς χαρᾶς ἀμέριμνο σὰν ἰδέα. [Πηγή: www.doctv.gr]

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος γράφει:

«Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί.

Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.

Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος».

**

Ο Μίλτος Σαχτούρης στο ποίημά του : Αστεροσκοπείο γράφει σημαδιακά

Διαρρήκτες του ήλιου

δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι

δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα

δεν ξέρουν τι χρώμα έχει ο ουρανὸς. 

Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι

δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν

παραμονεύουν

με μαύρες μάσκες και βαριὰ τηλεσκόπια

με τ᾿ άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα

με τις πέτρες των  δειλών στα χέρια

παραμονεύουν σ᾿ άλλους πλανήτες το φως

Να πεθάνουν

Να κριθεί κάθε Άνοιξη απὸ τη χαρά της

απὸ το χρώμα του το κάθε λουλούδι

απὸ το χάδι του το κάθε χέρι

απ᾿ τ᾿ ανατρίχιασμά του το κάθε φιλὶ. 

**

Ο  Γιάννης Ρίτσος γράφει :

« Όσο κι αν βρέχει το χέρι του μες στο σκοτάδι

Το χέρι του δε μαυρίζει ποτέ. Το χέρι του

Είναι αδιάβροχο στη νύχτα. Όταν θα φύγει,

(γιατί όλοι φεύγουμε μια μέρα) θαρρώ θα μείνει

Ένα γλυκύτατο χαμόγελο στον κόσμο ετούτον

Που αδιάκοπα θα λέει «ναι» και πάλι «ναι»

Σε όλες τις προαιώνιες διαψευσμένες ελπίδες.

(Γιάννης Ρίτσος, Τα αρνητικά της σιωπής)»



**
Ο Χρίστος Λάσκαρης έγραψε στο ποίημά του: Διαβάζοντας ένα ποίημα


 Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη 
όταν την είδα 
να έρχεται από μακριά: 
μισή γυναίκα, 
μισή όνειρο. 
Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω 
στεφανωμένη 
με άνθη κερασιάς. 
Τότε κατάλαβα 
τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.

Και ο Οδυσσέας Ελύτης με τον μοναδικό λόγο του:

Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί

Άνοιξη χνούδι περιστέρας

Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη

[…]

Άνοιξη πίκρισμα του σκίνου

Άνοιξη άζωτο της αμασχάλης

Άνοιξη σουσάμι αόρατο

[…]

Άνοιξη μυρμηγκιά της μέρας

Άνοιξη αίμα του βολβού

Άνοιξη οπλοπολυβόλο απύλωτο

Στων ωραίων γυναικών τα χέρια

Όπου τύχει

Ριπές θανάτου

Εκατομμύρια σπερματοζωάρια

Στων ωραίων γυναικών τα χέρια

Τα δυνατά λουλούδια με τον ήλιο μέσα τους

[…]

Άνοιξη τσίτι τσιτωμένο

Άνοιξη σφήκα του χεριού

Άνοιξη «μη» «θα μας δούνε τέρας»

[…]

Άνοιξη μούρο αδάγκωτο

Άνοιξη βιδωτό φιλί

Άνοιξη χάσμα της λιποθυμιάς

[…]

Άνοιξη 37 και 2

Άνοιξη Love Amour και Liebe

Άνοιξη no nein και non.

[…]

Άνοιξη δόντι λυσσαλέο

Άνοιξη φούξια του παροξυσμού

Άνοιξη αρτεσιανό ηφαίστειο

[…]

Άνοιξη σάλτο της ακρίδας

Άνοιξη μήτρα σκοτεινή

Άνοιξη πράξη ακατονόμαστη

[…]

Άνοιξη άνοιξη σαλπάροντας

Άνοιξη άνοιξη σημαιοστόλιστη

Άνοιξη «αντίο αντίο παιδιά!»

Ο. Ελύτης, Ποίηση (Τα ετεροθαλή), εκδ. Ίκαρος

**

Η Κική Δημουλά 

«Ασυμβίβαστα»

 Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη 
ατέλειωτα μένουν. 

Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη, 
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου. 

Γι’ αυτό αναγκάζομαι 
κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη 
με μια εποχή φθινοπώρου 
ν’ αποτελειώνω.
**

Διαβάζουμε το ποίημα : Άνοιξη του Κώστα Καρυωτάκη

Έφτασ’ η ώρια Άνοιξη -το λεν τα χελιδόνια-

κι ο σκυθρωπός Χειμώνας εκίνησε να φύγει·

του στέλνει κείνη λούλουδα, αυτός της ρίχνει χιόνια,

και με τ’ αθώο γέλιο της τα δάκρυά του σμίγει.

Στο γαλανό παλάτι του ο Φοίβος τριγυρίζει και,

χύνοντας, αφόβιστα ολόχρυσες αχτίδες,

σ’ ό,τι στο δρόμο του βρεθεί το χρώμα του χαρίζει

κι αφήνει πίσω του χαρά και άσβεστες ελπίδες.

Τα δέντρα πρασινίσανε και γιόμισαν λουλούδια·

του πιστικού ακούγεται η γέρικη φλογέρα να

σιγολέει άφταστα κάθε πρωί τραγούδια,

και τα πουλιά να κελαηδούν τον ύμνο τους στη μέρα.

Παντού ξεχύνετ’ η χαρά. Μόνον εσύ, μικρή μου,

βλέπεις τις τόσες ομορφιές με μάτια δακρυσμένα.

Έλα να βρεις παρηγοριά στ’ ολόθερμο φιλί μου!

Επρόβαλε η Άνοιξη! Ξέχνα τα περασμένα! 

**
Ο Λορέντζος Μαβίλης στο ποίημα  «Πατρίδα»

Πάλε ξυπνάει της άνοιξης τ᾿ αγέρι
στην πλάση μυστικής αγάπης γλύκα,
σαν νύφ᾿ η γη, πόχει άμετρα άνθη προίκα,
λάμπει ενώ σβηέται της αυγής τ᾿ αστέρι.
Πεταλούδες πετούν ταίρι με ταίρι,
εδώ βουίζει μέλισσα, εκεί σφήκα·
τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα,
λαχταρίζει η ζωή σ᾿ όλα τα μέρη.
Κάθε μοσχοβολιὰ και κάθε χρώμα,
κάθε πουλιού κελάηδημα ξυπνάει
πόθο στα φυλλοκάρδια μου κι ελπίδα
να σου ξαναφιλήσω τ᾿ άγιο χώμα,
να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,
όμορφή μου, καλή, γλυκειά πατρίδα.
**

Και ο Νικηφόρος Βρεττάκος στο έργο του  «Ο Αγρός των λέξεων».

Όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο

λουλούδι, όμοια κ’ εγώ. Τριγυρίζω

διαρκώς γύρω απ’ τη λέξη.

Ευχαριστώ τις μακριές σειρές

των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή,

την τεμαχίσαν σε κρίκους, την κάμαν

νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως

το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κ’ έγινε

Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια

κι άλλα κοσμήματα.

Με το νήμα

των λέξεων, αυτόν το χρυσό

του χρυσού, που βγαίνει απ’ τα βάθη

της καρδιάς μου, συνδέομαι συμμετέχω

στον κόσμο.

Σκεφτείτε:
Είπα και έγραψα «Αγαπώ».


**

Ο Τάσος Λειβαδίτης αναφέρει :

«Καντάτα – αυτός με την Παλόμα» 

Πες μου, α, πες μου, λοιπόν, πού πήγε όλη εκείνη η άνοιξη, 
τα χωρατά των σπουργιτιών, σγουρά γέλια των θάμνων, 
οι παπαρούνες σα γλυκά κόκκινα στόματα, ρυάκια μου ασυλλόγιστα, πού πάτε; 
Σαν ένας γρύλλος που ξεχάστηκε στη μέρα το ξύλινο μαγγανοπήγαδο μακριά, 
πλάι στο πηγάδι ο παπούς παίζοντας την κιθάρα του, 
«μακριά, σα θα φύγω, μάνα, στην ξενιτιά», 
ένα κλωνί βασιλικός μες στα χοντρά ρουθούνια του 
να ευωδιάζουν τα πλεμόνια του απ’ τις στερνές ομορφιές της γης, 
πουλιά πετούσαν στα κλαδιά, σα να πηγαίνανε χαρούμενα μηνύματα 
από κόσμο σε κόσμο. Απρόοπτα, ξαφνιασμένα πρωινά και μεγάλα, μακρόσυρτα σούρουπα 
με τ’ άστρα να τρέμουν μακριά σαν ανοιξιάτικα μουσκεμένα βλέφαρα, 
έκθαμβες ώρες, βαρειές απ’ όλο το γιγάντιο Αόριστο 
που έφτανε ως τον πόνο. Αίσθηση αβέβαιη όλων των μυστικών της ζωής 
που διαπερνούσαν σα ρίγη, πέρα, κει κάτου, κει κάτου, μακριά, 
τους βραδυνούς ορίζοντες.

**

ο ποιητής Χρίστος Λάσκαρης  γράφει στο ποίημα 
«Διαβάζοντας ένα ποίημα»

Διάβαζα ένα ποίημα για την άνοιξη
όταν την είδα
να έρχεται από μακριά:
μισή γυναίκα,
μισή όνειρο.
Κατέβαινε το μονοπάτι κάτω
στεφανωμένη
με άνθη κερασιάς.
Τότε κατάλαβα
τι δύναμη έχουν τα ποιήματα.