η Πικραγαπημένη.

Κοντά στην ακροποταμιά
που κλαίει τη νύχτα η καλαμιά
και το νερό σωπαίνει-
βγαίνει σαν άστρο λαμπερό
και καρτερεί και καρτερεί
η Πικραγαπημένη.

Σαν την οχιά στην ερημιά
αίμα βυζαίνει απ' τα κορμιά
κι εκείνη δεν πεθαίνει-
μα σιγολιώνει σαν κερί
όποιος στα μάτια τη θωρεί
την Πικραγαπημένη.

Άλλη δεν γνώρισα καμιά
με τόση λάσπη και βρομιά
κι αγάπη ζυμωμένη-
μα θα γυρισουν οι καιροί
κι αίμα να πιει δεν θα μπορεί
η Πικραγαπημένη.