Πρὸς τὴν Σελήνην

Ἡ σοβαρὴ καὶ χλωμιασμένη σου θωριά,
ποὺ ἀρμενίζει στ᾿ ἀψηλά, Σελήνη,
δὲν ῾ξεύρεις τί ἀδελφικὴ παρηγοριά,
τί παιδιακοὺς συλλογισμοὺς μὲ δίνει!

Κανένα φίλον ἀπὸ σένα πιὸ παλιό,
καὶ πιὸ πιστό, δὲν ἔχω νὰ ὀνομάσω.
Σ᾿ ἐγνώρισα πρὶν πρωτοέμβω στὸ σχολειό,
κι ἂν ῾μβω στὸν τάφο, δὲν θὰ σὲ ξεχάσω.

Θυμᾶσ᾿ ἀκόμα τὸ μικρὸ παιδί, ἐμέ,
μὲ τὸν μεγάλο πόθο στὴν καρδιά μου;
Μὲ τὴν λαχτάρα, νὰ μοῦ ἤρχεσαι χαμαί,
νὰ σ᾿ ἔχω σὰν παιχνίδι στὴν ποδιά μου;

Θυμᾶσαι πῶς, ἐσὺ στὰ ὕψη, ἐγὼ στὴ γῆ,
ἐτρέχαμε μαζί, ποιὸς νὰ περάσει;
Σὺ ἔχεις μείνει πάντα νέα καὶ γοργή,
καὶ μόν᾿ ἐγώ, ἐγὼ ἔχω γεράσει!

Θυμᾶσαι τὴν Βιζώ μας, τ᾿ ὄμορφο χωριό;
Τὸ σπίτι μας, τ᾿ ὡραῖο περιβόλι;
Καὶ μέσα στ᾿ ἄνθη του, θυμᾶσαι τὸ Μαριώ,
π᾿ ἀγάπησα μὲ τὴν καρδία μ᾿ ὅλη;

Αὐτὴ τὰ φταίει, ἂν ἀπ᾿ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ
ἀμέλησα τὰ κάλλη σου, Σελήνη!
Γιατ᾿ ἀπαιτοῦσε καὶ καλὰ νὰ μὴ θωρῶ,
παρὰ τὲς ὀμορφιές, ποὺ εἶχ᾿ ἐκείνη.

Αὐτὴ τὰ φταίει, ἂν τώρα πλέον δὲν μπορεῖ
ν᾿ ἀνοίξει σὰν καὶ πρῶτα ἡ καρδιά μου,
νὰ παίξει, φίλη μου, μαζί σου, νὰ χαρεῖ,
καθὼς τὴν ξεύρεις ἀπ᾿ τὰ παιδιακά μου!

Αὐτὴ τὰ φταίει! Καὶ γνωρίζεις διατί;
Διότι, γι᾿ ἄλλον, πρόδωκεν ἐμένα!
Καὶ μ᾿ ἔκαμε νὰ κλαίω ἀπ᾿ τὴν ὥρ᾿ αὐτή,
νὰ καταλυῶ τὴν νιότη μου στὰ ξένα!

Δὲν εἶδα πιὰ ἀπὸ τότε πρόσχαρη χρονιά!
-Ἔβαλε λὲς φαρμάκι στὴν ζωή μου!
Ὡς καὶ τοὺς φίλους μου τοὺς ηὖρεν ἀπονιά,
καὶ μ᾿ ἄφηκαν στὴν μέση τῆς ἐρήμου!

Μόνον ἐσὺ ἀκόμη, φίλη παιδιακή,
μόνον ἐσὺ δὲν μ᾿ ἔχεις λησμονήσει.
Καὶ σπλαχνικὰ τὸ φῶς σου στέλλεις τὸ γλυκύ,
νἀρθεῖ νὰ βρεῖ, νὰ μὲ παρηγορήσει.

Σ᾿ εὐχαριστῶ! Κι αὐτὴν ἀπόψε τὴν βραδιὰ
μ᾿ ἐλάφρυνες τὰ στήθη μου λιγάκι.
Γιατὶ μοῦ ἄδειασ᾿ ἡ γεμάτη μου καρδιά,
σὰν σ᾿ ἔχω γράψ᾿ αὐτὸ τὸ τραγουδάκι!