Η αγια

Χ.

Ἦταν ἐκεῖνο τὸ φθινόπωρο ἀπόγεμα ποὺ
ἡ Ἁγία μὲ πῆρε ἀπ᾿ τὸ χέρι καὶ μὲ ὁδήγησε
στὸ μικρὸ σκοτεινὸ δρόμο, ποὺ στὴν πραγματικότητα
δὲν ὑπῆρχε κἄν.
Γιατί ἂν ὑπῆρχε τότε τί ἦταν αὐτὰ τὰ αἵματα
κι οἱ στρατιῶτες ποὺ ξεπετάχτηκαν ἀπὸ τοὺς γύρω
δρόμους καὶ μὲ δέσανε σ᾿ ἕνα ξύλινο κρεβάτι,
τέσσερις μῆνες, κι ὅταν πιὰ μὲ λύσανε ἤτανε
χειμώνας, ἔβρεχε συνέχεια κι ἡ Ἁγία χάθηκε
κι οὔτε ποὺ ξαναφάνηκε πιά.