ΟΝΕΙΡΟ ΖΗΛΙΑΣ

Περπατούσα μ' εσένα και μια άλλη κυρία

Σε άλσος πυκνοφυτεμένο, το μουρμουριστό γρασίδι

Διέτρεχε με τα δάχτυλά του την όλο μαντέματα σιωπή μας

Και τα δέντρα άνοιξαν σ' ένα σκιερό

Απρόσμενο ξέφωτο, εκεί καθίσαμε.

Θαρρώ η αγαθότητα του φωτός μας είχε συνταράξει.

Μιλούσαμε για τον πόθο και το αίσθημα της ζήλιας,

Η κουβέντα μας, ένα άνετο μονοκόμματο ένδυμα

Ή ένα άσπρο τραπεζομάντιλο εκδρομής, απλωνόταν

Σαν ένα βιβλίο καλών τρόπων μέσα στην άγρια φύση.

"Δείξε μου", είπα στη συντροφιά μας, "αυτό

Που τόσο λαχταρώ, το μοβ άστρο του στήθους σου".

Κι εκείνη συναίνεσε. Ω! ούτε τούτοι οι στίχοι

Ούτε η φρονιμάδα μου, αγάπη, μπορούν να γιατρέψουν το

πληγωμένο σου βλέμμα.