Ποιητικός λόγος, λόγος συμβολικός. Ο ποιητής δίνει όνομα στα πράγματα και η προσπάθεια του να βρεί την σύνδεση μεταξύ πράγματος και ονόματος, του προκαλεί μια έξαψη, εναν ενθουσιασμό. Λειτουργώντας μακριά απο το πραγματικό, στα όρια του αυθαίρετου, του αδιάφορου ανακαλύπτει την σχέση μεταξύ λέξης και πράγματος.
Σχέση ετυμολογική,αινιγματική που χάνεται στο βάθος της λογικής αγγίζοντας τα όρια του ασύλληπτου σε σχέση πάντοτε με τα όρια της περιορισμένης ανθρώπινης εμπειρίας.
Με την βοήθεια της ποίησης δίνεται υπόσταση και ζωή σε άψυχα αντικείμενα καταργώντας τις ψευδαισθήσεις και εγκαταλείποντας τον οδυνηρό περιορισμό της ψυχρής εννοιολογικής χροιάς. Ανοίγεται ένας απεριόριστος όγκος εκφραστικού λόγου με μοναδική ένταση, ρυθμό, μέτρο και αρμονία.
Να θεωρηθεί ως ένας απλός αντικατοπτρισμός του υπαρκτού κόσμου είναι κάτι το υπερβολικά απλοικό, κοινό και συνηθισμένο. Με την βοήθεια της μνήμης, η ποίηση λειτουργεί σε μία απόσταση απο την συνείδηση του χωροχρόνου όπως ο ίδιος καθορίζεται απο τα ανθρώπινα όρια του παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.
Ο συμβολικός του χαρακτήρας αναζητά τροφή απο γεγονότα, μνήμες, όνειρα σφραγισμένα στο υποσυνείδητο και με την λάμψη της καταφέρνει να φωτίσει το σκοτάδι που τις περισσότερες φορές καλύπτει τους μαιάνδρους της ανθρώπινης σκέψης.
Η ποίηση γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορεί να δίνει μια εικόνα σταθερή και αμετάβλητη αλλά αντίθετα σταματώντας την ροή του χρόνου σε ένα συγκεκριμένο σημείο αναπλάθει την μνήμη με την βοήθεια του υποσυνείδητου και τα όρια του συνειδητού.
Μια αδιάκοπη πάλη του ποιητή να εγκαταλείψει τα ανθρώπινα όρια και την συμβατική του υπόσταση ώστε να καταφέρει να ερμηνεύσει την ανθρώπινη μοίρα, την αποξένωση, την αρμονία, την ευτυχία ή με μία λέξη στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει την ζωή μέσα απο τα χρώματα των λέξεων.
Μια διαρκής αποδόμηση του υλικού κόσμου σε μια αέναη προσπάθεια διερέυνησης ακολουθώντας κάθε φορά ένα συγκεκριμένο νήμα σκέψεων, εμποτισμένο με την πολλαπλότητα, τις αντιφατικές πτυχές του παρόντος με μοναδικό στόχο την αποκρυπτογράφηση των σημείων της πραγματικότητας.
Μέσα στους στίχους ενός ποιήματος κατοικεί ο ιός του ανεκπλήρωτου. Το συναίσθημα, η διαίσθηση, η πνευματική και ψυχολογική έμπνευση συνωστίζονται στο εσωτερικό άκρο της ψυχής του ποιητή αλλά βρίσκουν τον δρόμο προς την πλήρη έκφραση με τις αστραπές της μεταφοράς δονώντας ένα πολύσημο μάγμα των συνειδητών και υποσυνείδητων διαδικασιών μεταφέρωντας στο χαρτί το εσωτερικό του όραμα.
Τα πνευματικά δικαιώματα του κειμένου ανήκουν στον κ. Ευάγγελο Αξιώτη, ο οποίος το έγραψε για το φόρουμ του “Τυπολόγου” πριν από δύο χρόνια.Αναδημοσιεύτηκε την Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009 στον “Τυπολόγο”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου