Απόσπασμα από το βιβλίο:.Κρίνος και Όφις

2 του Μάη
Έχω πυρετό πάλι σήμερα. Ανατριχίλες διαβαίνουν το κορμί μου -κάτι τι σπαράσσει και τεντώνεται στο νου μου,- σαν να λύεται απότομα ένα ελατήριο, να σα ξετυλίσσεται μ’ορμή μια αμέρωτη σκέψη πίσω απο το μέτωπό μου.
Το άρωμα του κορμιού της σκορπιέται ακόμα και αργοπεθαίνει γύρω μου και μπαίνει μέσα και μέσα στη σάρκα μου και μεθά την ψυχή μου. Κάποιος με σπρώχνει να τρέξω και να την προφθάσω και να της πω να γυρίσει πάλι και να καθίσει απάνω στα γόνατά μου και να μου δώσει πάλι τα χείλη της.
Τα χείλη της τα κόκκινα μου φαίνονται σαν δυο μεγάλες σταλαγματιές αίμα κι όταν γέρνω απάνω των και τα φιλώ, ένας πόθος άγριος κι ένα ένστικτο πρωτογενούς εποχής ανθρωποφάγων κυλιούνται μεσ’ στις φλέβες μου κι ανατριχιάζω όλος – θαρρώ πως πιπιλίζω ανθρώπινη σάρκα που στάσσει αίμα.