Με λογισμό και όνειρα
αποτείχιζαν την πατρίδα,
ψηλαφούσαν τ’ ανάγλυφο της γης με δέος
κι έσφιγγαν στην ψυχή τους
τη μόνη τους προσδοκία.
Να χωρέσουν στο νέο τόπο.
Τρύπωνε στο βλέμμα τους πεισματικά η ανάγκη,
μια ως παράκληση και μια ως ανταρσία,
ανώνυμοι στην υποταγή,
μόνοι στον αυτοσαρκασμό και την ειρωνεία
και στα σφιγμένα χείλη τους,
σώπαιναν την πικρόχολη οργή
και μάθαιναν την περηφάνια.
Είχε βαθιές ρωγμές και απορίες
τούτη η απαιτητική σιωπή
και προστρέξαμε να δικαιωθούμε
με αυτάρεσκους φόβους
και προστατευτικές ενοχές.
Τους σημαδέψαμε μετανάστες κι εισβολείς
μ’ ένα εξιλεωτικό σύνδρομο
πνευματικής υστέρησης και ψυχικής αναπηρίας.
Επιβεβαιωθήκαμε με μαρτυρίες
πίσω από επίπλαστες κοινωνικές ηχήσεις
και υστερικά εθνικά σαλπίσματα ,
κι αποφύγαμε να τους δεχτούμε πολίτες της γης,
χωρίς να μας βαραίνει ο υβρισμός και η αθλιότητα.
Μινύρισμα των ανθρώπων οι καιροί
σε περιτειχισμένες και απρόσωπες πολιτείες,
δύσκολοι για μοίρασμα και αποδοχή
γιατί είναι βαθιά η παρακμή
κι η μοναξιά άσκεπη και δίχως όχθες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου