ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Ανάμεσα στο κροτάλισμα των πολυβόλων
στις εκρήξεις των πυραύλων
στο κλάμα των παιδιών για τη νεκρή μάννα
διαβαίνουν μοναχικοί ποιητές.
Ο στίχος αόρατος αθάνατος υπερχρονικός
μορφοποιείται πάνω στην πονεμένη ανθρώπινη ψυχή
διαβαίνοντας σαν ανάλαφρο αεράκι
σαν χάδι παρηγοριάς κι αυριανής ελπίδας.
Τα χωμάτινα ερπετά ουρλιάζουν
μάταια σηκώνοντας το κεφάλι να τον καταπιούν.
Οι μακελάρηδες των λαών
τοιχοκολάν επικηρύξεις καταζητούμενης σκέψεις.
Οι ψεύδο γραμματικοί στήνουν ενέδρες
σκυλοταϊσμένου ευτραφούς κατεργασμένου λόγου
μέσα σε αδιέξοδα ημίφωτα αμφιθέατρα
για να φοβίζουν την καθημερινή απλή επικοινωνία.
Οι τραπεζίτες γίνονται εκδότες
στο μέτρο που το αλφάβητο μπορεί να αλεστεί
στον παχυλό μύλο του εμπορίου.
Αν υπήρχαν στίχοι που να εκφράζονται
με αριθμούς αρπαγία χρέη και απληστία
σίγουρα πολλοί θα ήταν οι καλύτεροι ποιητές.
Και το νόημα παραμένει στριμωγμένο
ανάμεσα στην τηλεοπτική σεξουαλική εκτόνωση
και την αναγκαστική καθημερινή εργασιακή κηδεία.
Βέβαια δε λείπει και το θεατρικό χιούμορ.
Προχθές κάποιος πολιτικός
χρησιμοποίησε τρεις στίχους ποιητικούς
για να δηλώσει το τέλος
ενός πολέμου που προκάλεσε.
Κι ο στίχος με πατερίτσες για τη νάρκη που έσκασε
κουτσαίνοντας πήγε στο νεκροταφείο χαμογελώντας
να πει στους νεκρούς στρατιώτες
ότι οι άοπλοι ποιητές πέτυχαν κάποια σημαντική νίκη
μικρή μεν για τα άνθρωπο θηριακά δεδομένα
αλλά τρομακτικά ελπιδοφόρα
για το μέλλον της ανθρωπότητας.
 
                                                                        Β.Α.
 
 
 

ΠΟΛΗ / Γιώργος Αλεξανδρής

Ράθυμη πόλη,
πόλη αλαζονική,
πόσο μικρή και άχρωμη
στους πλατιούς και πολύβοους δρόμους,
πόσο στενάχωρη και θλιβερή
στο φτιασίδωμα και την ξιπασιά
της στολισμένης βιτρίνας.
Αναστενάρισσα πόλη,
πόλη αυτάρεσκη
χωρίς ταυτότητα και ψυχή,
γέρνεις καλάμι στο πρωί
την ώρα που ένα αβέβαιο χέρι
σε δαχτυλοδείχνει κι αμφισβητεί
την πλαστική σου καθημερινότητα,
την ώρα που φυλακίζεσαι
πίσω απ’ το σίγουρο ήχο της κλειδαριάς,
από εικόνες που τρέχουν,
από φόβους που παραστέκουν
ως υποψία αντίστασης.
Φοβάμαι πως σου μοιάζω!
Και σφίγγεται η ψυχή μου
στην απουσία των ελπίδων
στο κενό των ονείρων
και την άτιτλη προσδοκία.
Ανέραστη πόλη,
πόλη χλωμή,
φοβάμαι κείνες τις ώρες
που όταν προσεύχονται οι κορφές των δένδρων
στη σιωπή του ουρανού
βγαίνουν σε πλειστηριασμό
άδεια και ξέπνοα κορμιά,
κείνες τις ώρες που λόγια κι αισθήσεις
παραδίνονται μ’ εκπτώσεις κι εκποιήσεις.
Αγύρτισσα πόλη,
τσιγγάνα ανέμελη στη βροχή,
στου στενοσόκακου τη γιορτή
αναπνέεις ζωή
και τρέχω κοντά σου μικρό παιδί.
Σφιγμένο το χέρι,
το βλέμμα βαθύ,
απ΄ την ίδια γραφή κι οι δυο,
στη γη τεντωμένοι.
Ανιστόρητη πόλη,
πόλη μαγική!