[Σιωπηροί διαβαίνανε]

"Σιωπηροί διαβαίνανε, κουρασμένοι, κάπου κάπου ξαποσταίνανε το βλέμμα τους/ δεν ήταν τα σύννεφα, ούτε το κρύο, που παγώνανε εδώ και ώρα την σκέψη τους/ ήταν τα πουλιά, τα λουλούδια, τα χαμόγελα, τα σπίτια, όσα όμορφα είχαν φύγει μακριά/ ο δρόμος ατέλειωτος, κρατούσε τις αποστάσεις, από το τέλος κι αυτής της πορείας/ φράχτης νέος περίμενε, ίσως και κάποια άγρια θάλασσα, ή ένα ποτάμι θολωμένο αχόρταγο/ χειμώνας βαρύς, πεινασμένος, στέκονταν πάλι εμπόδιο, ανάμεσα στους μετανάστες και την ελευθερία".