Λέξεις που ακροβατούνε πάνω στο άψυχο χαρτί,
ξεπετιούνται σαν φλόγες πύρινες,
μέσα από της μοναξιάς τη θράκα.
Περιδιαβαίνω τα σοκάκια της ζωής,
κλέβοντας από το ξέπνοο φιλί της
μιά ανάσα Αγάπης και Στοργής,
μήπως κι εγώ,
επιτέλους....ξαποστάσω.
Κ ι όμως, αιμορραγώ
κάθε φορά που γίνομαι μικρός Θεός
και των άλλων τις ζωές εξουσιάζω,
αφού η αγάπη μου γι αυτές
απομεινάρι μιάς κάποιας άλλης εποχής,
ξεπετιέται λες και ανασταίνεται
από τητ ζεστασιάς τη στάχτη,
χωρίς κλαδιά από φοίνικες,
ώρα που κοκκινίζει ο Ουρανός
και η μέρα...πάει γιά ύπνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου