Ένα νόημα παράξενο
που στην ψυχή μου έχει απλωθεί,
κάτι σαν όνειρο και κάτι σαν γαλήνη
μες της καρδιάς μου τα φύλλα θεριεύει!
Μαζεύω απ' τον ΄Ηλιο το Φως
και από κάποιας αγάπης τραγούδι τα λόγια
με αλλιώτικο μύρο,
τον Ορίζοντα τ' Ουρανού να...γιομίσω!
Ένα μικρό λευκό περιστέρι,
ένα κλαδί αγριελιάς με το ράμφος του φέρνει
και τραβάει αψηλά
στου βουνού την κορφή,
τα μυνήματά του να στείλει
γιά τη λευτεριά της πατρίδας
και γιά όλα εκείνα
τα ΄Αγια Κορμιά,
που γιά χρόνια αρκετά
είναι θαμένα
σε μνημούρια Λευκά- Παγερά!!
Κι έμεινα πάλι Μονάχος,
στης Μελαγχολιάς τον καμβά να κεντάω,
του πόνους
και τα μαράζια των δικών τους γονιών....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου