Της ΄Ανοιξης πουλί

Στη φθορά του χινόπωρου,

αφουγκράζομαι την κραυγή του μελλούμενου.

Στα βοσκοτόπια του ονείρου,

όρθοσε χτες ανάστημα σαν του βουνού,

τρίτος Θεός Απρόσκλητος,

που μοιάζει με την Αστραπή

μες το κρουστό σκοτάδι.

Σαν ν'αχασαν οι ανθοί το χρώμα τους,

και το Νερόβροχο εξέπλυνε

της Αραχλιασμένης Γης την Επιφάνεια.

Ρώτησα αν έφτασε η ώρα του Κακού,

και, αν βουλιάξανε οι Ελπίδες!

Ρώτησα, μη τάχατες, κι είναι Τελώνιο,

ή Λύτρωσης διαφυγή,

γιά κόσμους στο σκοτάδι βυθισμένους...

Κι όμως,

ήτανε πρόωρο της ΄Ανοιξης Πουλί,

που τη χαμένη του χαρά γυρεύει,

αραξοβόλι ψάχνοντας σε αψηλό δεντρί,

αγάπη ολημερίς να τραγουδεί,

το μίσος ν' αποδιώξει,

και νέων καιρών τα βήματα,

στους όχτους ν' αντηχήσει.