Μεταμέλεια

Απόψε είπα πως μ’ είχες πια κερδίσει

που ρόδισαν οι πόθοι μου όλοι ανθοί.

Μα πριν ή ο αλέκτωρ τρις φωνήσει,

Κύριέ μου, σε είχα πάλι απαρνηθεί.

 

Με κουφοκαίνε ακόμη πάθη, μίση

– δεν έχουν οι αμαρτίες μου πια σωθεί;

Της χάρης σου αν ανοίξει μόνο η βρύση

τότε κ’ η υδρία μου, ίσως, πληρωθεί.

 

Το τι μαρτύρησα απ’ τη νύχτα κείνη

που άδεια άφησα τη νυφική μας κλίνη

κι αρνήθηκα στα μάτια να σε δω!

 

Κοίταξε, αν δεν πιστεύεις, τις πληγές μου –

δοσ’ μου το χέρι σου· να, εδώ κι εδώ…

Λοιπόν· μ’ αναγνωρίζεις τώρα; Πες μου…