Προπαροξύτονα (απόσπασμα)

Στη σκοτεινιά και στη χιονιά, κόσμος βογκάει και  χάνεται,

 σαν σε πέλαο που το δέρνουνε στοιχειά, ξωθιές και μάγισσες.

Και σεις θλιμμένες προσευχές, κρυφούλες, τι να κάνετε;

της φτώχειας αγαθή καρδιά, που από  τον πόνο ράγισες;

 

Μα σώπα! κι άκουσα, οι βαριές γοργά χτυπάν τ' αμόνια τους

κι απ' τα χωράφια χίμηξαν, ποτάμια, οι ζευγολάτες τους

κι είναι τα χέρια τους σπαθιά και φλόγες τα πλεμόνια τους.

Ας είναι τους κι ο θεός μαζί κι ας τους βλογάει τις στράτες τους.

(Προπαροξύτονα αρ. 23)