ΕΙΣ ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟΝ ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΝ

 

Ένα μεγάλο αστερόεν πηγάδι
και ένα χρόνιο γεώδες μυστικό
του εξασθένισαν τη διάθεση
για αναχώρηση

προς φωτεινό ουρανό υπονοούμενο
γεμάτο αστέρια, ζώδια και φωτιές
γεμάτο με βουστροφηδόν τροχιές
παραλλαγών του χάους.

ΤΟ ΝΥΣΤΕΡΙ / Πασούλη Βάννα

 

Στις σκάλες των μαλλιών μου
είναι πλεγμένα κάποια φεγγάρια
του καλοκαιριού ακόμα
παγιδευμένα στα χτενάκια μου.
Με τον αγέρα του χειμώνα
γλιστρούν ηδονικά
απ’ τον αυχένα ως τη ραχοκοκαλιά
ανασαλεύοντας πόθους νεκρούς
μνήμες και πρόσωπα.

Το καλοκαίρι, που ανυποψίαστα
έκρυψε το νυστέρι του στα ρούχα μου
κυλάει δήθεν αδιάφορα
ανάμεσα στα μέλη.

Με τις κλειδώσεις μου σημαδεμένες
τα μάτια κόκκινα
και την καρδιά μήνες μπροστά να προχωρεί
στο καλοκαίρι, ξέρω
προκαταβάλλω τον φόρο του αναλογούντος αίματος
ήδη
από τα μέσα του χειμώνα.

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΡΗΝΟΥ / Πασουλή Βάννα

 

Ελεύθερη βοσκή στον Ρήνο.
Και σήμερα
ο ήλιος
έκρυψε το αγκάθι
τον θανάτου.

Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ / Γιώργος Αλεξανδρής

Τα μάτια σου, των θαυμάτων της γης προσκυνητάρι,
αγιογραφία της σοφίας και πληρότητας του κόσμου
και θυσιαστήριο προνόησης για τις βεβαιότητες της ζωής.
                                        *
Τα χέρια σου, δυο στάχυα ξανθά τ’ ουρανού τεντωμένα,
τ’ αψήλου αθώριαστες κορφές, πέρα και πάνω από βλέψεις,
δυο λάβαρα γνώσης, αναπεταρισμού και συνέχειας υψωμένα,
να φέρεις τον ήλιο φώτισμα και μερτικό σε ασύνορες χώρες,
να φράξεις με κρίνα και χέρια σφιγμένα τους φράχτες,
να φυτέψεις απροσποίητο γέλιο και μιλιά ανυπόκριτη στους δρόμους.
                                         *
Ασχημάτιστες ακολουθίες, στρογγυλεύουν αβέβαιες πεποιθήσεις,
μικρές αυλές, ανήσυχες γωνιές, κοινωνούν αναφορές και μαντάτα
και μισεμοί και αποδημίες βαθαίνουν λογισμούς και εποχές πλαταίνουν.
                                         *
Βήματα και έδρες, μνημονεύουν αριθμούς, επιλογές και ευδοκίες,
εισηγητές και ταγοί κορυφώνουν ιδεολογίες και συνειδήσεις,
χειροκροτητές και αντιρρησίες επιμένουν σε αφορμές και υπερβάσεις,
να προλάβεις εσύ, παιδί, αδογμάτιστο το αύριο, πολύφωνη τη σιωπή,
να προστρέξεις βιγλάτορας της ανάγκης ‚της ιστορίας αφηγητής
και να προσφέρεις προοπτική του θείου και μνήμη ανθρωπινή.
                                         *
Δύστροπος σεβασμός η αυτογνωσία τους και αντάλλαγμα η ευθύνη,
σχήμα και λόγος η μέρα τους η χθεσινή και η αυριανή απορία,
τι μέγα το χάσμα του ευδαιμονισμού από την κομπορρημοσύνη.
                                         *
Το δίκιο τους ενέχυρο και το χρέος τους αναστολή και δίκη,
έλλειμμα προγραμματισμού η φήμη τους κι απίστωτη η δόξα,
γι’ αυτό και κάθε γενιά που τρόμαζε και τούτη που εξουσιάζει,
σε είδαν ως παράσταση αθωότητας και δική τους ετυμηγορία
και σ’ είπαν θεό δημιουργό, μιας νέας δογματικής αλήθειας,
αφού ένας θεός πιστεύει και ορθοφρονεί στο ψέμα, γιατί δεν το ξέρει.

                                      

ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ / Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Τα αστέρια θα ρωτήσω μήπως ξέρουν

γιατί φορούν τη λάμψη πανοπλία

οι άνθρωποι που μίσεψαν με πλοία..

τους μάγους ή τα δώρα παν να φέρουν;

Ηλιάτορες που με χαρά φωτίζουν

τους γέροντες πες του Θεού μη Παίρνει

ελπίδα αγάπη μόνο να τους στέλνει,

Κι αγγέλους πάντοτε να τους φροντίζουν!

Μα αν λείπουν απ' το πλάϊ σου,να ξέρεις

πως διάλεξαν το Φως για μαξιλάρι.

Μην έχεις ταραχή,μην υποφέρεις!

Μας στέλνουν δάκρυ για προσκυνητάρι!

Κι ας μένει η Πίστη αφορμή χαράς,

στο εικονοστάσι κάθε μιας καρδιάς.

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΛΑΙΜΗΣ / Τασσιόπουλος Βαγγέλης

 

παίζει με τις πευκοβελόνες ο μικρός κοκκινολαίμης
ακκίζεται στα εκκρεμή φύλλα και προκαλεί την πτώση τους.
Από το νυχτερινό ναυάγιο διεσώθησαν…
-Σιωπή! μαθαίνει τώρα το πουλί για ποιο γαλάζιο του μιλάμε. 
Μπροστά στο ανοιχτό παράθυρό μου

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ / Τασσιόπουλος Βαγγέλης

 

Κρατώντας το χέρι της σιγούρευε τον φόβο στην ανάμνηση
πρόσεχε σε κάθε βήμα να μην εκδηλωθεί η απελπισία της
έτσι πυρωμένη με μάτια στην άβυσσο έβλεπε
τα παράθυρα να κλείνουν
κι άκουγε το σαράκι σε μια νεκρή γραμμή.
Το σύρσιμο για τόσο θάνατο, σκέφτηκε.
Η πολιτεία λούφαζε στ’ ασθενικά της φώτα
καθώς εκείνη φώλιαζε στην τρυφερή φωλιά του.

Η ΜΕΛΙΣΣΑ ΣΤΟ ΟΡΥΓΜΑ / Τασσιόπουλος Βαγγέλης

 

Βρήκε μαβί λουλούδι και το φόρεσε
τον καιρό της ανομβρίας το συνήθιζε
ν’ ακούει τη σιωπή
ήταν ανώφελο να του το συγχωρέσουν.
Όταν διαπίστωσαν πως ο τρόπος του να γράφει
ρευστοποιούσε όλες τις υπόνοιες,
έστειλαν τους υποτακτικούς
τράβηξαν τις κουρτίνες
κι έβαλαν ηδύποτα στο τραπέζι.
Η τάξη ήτανε παροιμιώδης
όπως και η ευγένεια,
ώσπου το δειλινό δοκίμασε τη νεότητά του
καθώς το δέντρο τίναζε τα περιττά του φύλλα
στον καθρέφτη επέστρεφε η μέλισσα απ’ την αντίπερα όχθη.

[ Κι είναι τόσο δυνατό ] / Κουμουλή Δάφνη

 Κι είναι τόσο δυνατό

του έρωτα το άρωμα,

το φυλακίζει η μνήμη

στον κυτταροπυρήνα

ανεξίτηλο να βασιλεύει ,

αθωώνοντας κάθε άβυσσο

κι η κλαγγή σπαθιών στη μάχη της σάρκας

να μαίνεται ανενόχλητη,

μέχρι να φτάσουμε στον Άδη ζωντανοί

και να εκλιπαρούμε για ουρανό.

Αστερόεσσα μνήμη

που σπέρνεις σκοτάδια,

αποτέλειωσέ μας λοιπόν σ’ενός φιλιού το αντίο.

ΚΑΠΟΤΕ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΜΑΛΑΚΩΝΟΥΝ / Βυζαντίου Φιλαρέτη

Γονάτισα στο κρύο μάρμαρο

Τα κυπαρίσσια με θυμήθηκαν

Ελπίζω κι εσύ

Μικρό παιδί ξεσκούφωτο

με ένα χαμόγελο για στολίδι

και μια αθώα ψυχή κρεμασμένη στις άγριες πέτρες

Έτσι μ' αγκάλιασες

Τώρα που μεγάλωσα πολύ

πονούνε τα γόνατα

και η θύμηση αιμορραγεί

Το χαμόγελο έγινε πικρό

και οι πέτρες με χτίζουν

ζωντανή

θυσία ακούσια

αλλά αναγκαία

Χτυπούν μέσα μου παλαμάκια οι αρχαίοι νεκροί

και οι νεώτεροι κλαίνε

Δεν είναι εύκολο ποτέ

να συνομιλείς με τον Άδη

Νύχτα τη νύχτα

δέντρο το δέντρο

πληγή την πληγή

κάποτε τα μάρμαρα μαλακώνουν

Και δεν πλακώνουν πια την ψυχή

Κι οι παιδεμοί της όλοι

θαρρείς και λησμονιούνται

Τεριρέμ το τεριρέμ

και "εκέκραξα" το "εκέκραξα "

ήσυχα πώς ανοίγουν οι δρόμοι για την δίκαιη επέλαση του ενταφιασμένου φωτός

Πώς όλα μα όλα

γλυκά κι αθόρυβα

τακτοποιούνται...