Πρωί.
Έξω απ’ τον καιρό μου.
Χωρίς οιωνούς και σημάδια.
Του χρόνου επιστροφή.
Τελετή και σπουδή.
Γι’ αυτό με συνεπαίρνει η έπαρση,
και η βιασύνη.
Να ξέρω τι έχασα,
να μάθω τι πρόλαβα.
Τέκνο της άρνησης
και της προσμονής.
Κι εσύ πρωί.
Κάτοπτρο κοίλο.
Και κυρτό.
Είδωλο αντεστραμμένο.
Σταθερό περίγραμμα,
ευθεία ματιού.
Αρχαία γραφή και προφητεία.
Σε βλέπω στο αύριο
να μου μετράς αντίστροφα τις μέρες.
Σ’ αναγνωρίζω μήτρα γης,
διάσταση συμπαντική
στην ένταση της εξάρτησης,
στην έκσταση του νου.
Εκβιαστικά,
έτσι όπως λένε «πολύ αργά».
Ανακάλυψη της άρνησης του χρόνου
και μέθεξη του κόσμου.
Γιατί σε περίμενα.
Γιατί με ήξερες.
Για να χαράξουμε
στ’ απέραντο κενό μια σχισμή,
ίσαμε να’ μπει φως.
Και η ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου