Στα στενά της ανέχειας / Μέμου Βούλα

Δίπλωσε την ορφάνεια της

στην ποδιά της,

και ανηφόρισε

το δρόμο των παραλογισμών.

Τα δάκρυα βαθιές αυλακιές

στα ξερακιανά μάγουλά της.

Σαν χορικό τραγωδίας,

Ο μονόλογός της…

Και που κλαις...

Σάμπως τα δάκρυα

θα αναστήσουν την περηφάνια σου;

Σάμπως το στήθος,

θα χορτάσει καρπούς ερώτων;

Μαράθηκε, φέτος το γιασεμί μας,

σκοτείνιασε η γειτονιά μας,

στα πεζούλια τώρα η σύναξη απαγορεύτηκε

-σιωπηλός, ο νόμος του εξευτελισμού-

ανεκπλήρωτοι πόθοι,

μέσα μου...

Στα σκουπίδια κυλιέται η αμαρτία της μητρότητας.

Απόκληρος ισοβίτης της αθωότητας...

Και απολογούμαι…

Εγώ…

Και κλαίω…

Και γονατίζω ικέτης…

……………..

Εγώ…

Ένας πρόσφυγας

στη γειτονιά που γεννήθηκα…