Αντίφαση / Ρούλα Γαλάνη

 Ναι! με καίει το κλάμα των παιδιών…

Κάθε που ανυπεράσπιστο αργολιώνει.

Το σίδερο αιμορροεί.

Έτσι κατανοώ, πώς πλάθεις άνθρωπο

                                     από σκόνη.

Γίναμε αντίπαλα στρατόπεδα

               και μας κατέθλιψε η οργή.

Πού να βρούμε τα μονοπάτια της καταλλαγής

                                      με τη συγνώμη;

Σ’ έναν άξονα οι ρόδες της πορείας μας.

Η μια απ’ την άλλη, με αντίστροφη τροχιά.

Εμείς σταματημένοι στο Μηδέν.

                    Στο φέρετρό μου.

Βλέπω ξεκάθαρα το μέγεθός μου

              στην στίξη της μελάνης.

Χθες μόλις αναπαύτηκα

         στο φέγγος της απειρότητας.

Γιατί δίψασα, πόθησα, αγαλλίασα

                           με την ανατολή σου.

Διαίρεσέ με να την ασπάζομαι

                      με τα μοιράσματά μου,

αν δεν υπάρξει άλλος κανείς.

Εσύ ’σαι τρεις κι εγώ μονάδα.

Μόνο που έχω πολλές φωνές να σε καλούν

                         απ’ της ψυχής μου τη χαράδρα.

Γιατί τις πήρα μέσα μου.

                Τις κουβαλάω στο δάκρυ.

Κι εσύ μιλάς την ίδια γλώσσα και μ’ ακούς.

                                           Ξέρω! Με θες.

Μόνο μ’ αυτό θα σαββατίσει η κούρασή μου,

σαν χρυσαλλιδωθεί η υπνοκάμπη που έγειρε

στο άνυσμα που ετοίμασες τόπο, να την δεχτείς.

Βόηθα το πλάσμα σου Αγαθέ, να μη σε χάνει.

Ω! Πέποιθα επί τω Λόγω σου κι είσαι αληθής.


Έπαινος στον 6ο λογοτεχνικό διαγωνισμό ποίησης ΒΡΑΒΡΩΝΙΑ 2016