ΤΟΝΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΗΝΗ της Μαριάννας Κουμαριανού

Αρχίζω να με γνωρίζω. Δεν υπάρχω.
Δεν σου χρειάζεται αυτή η γνώση. Είσαι. Και επειδή είσαι ξέρεις. Υπάρχεις.
Είμαι το μεσοδιάστημα μεταξύ αυτού που επιθυμώ να είμαι και αυτού που με έκαναν οι άλλοι,
Οι άλλοι είναι άλλοι. Εσύ εσύ. Όχι εδώ ή αλλού. Εσύ.
ή το μισό αυτού του μεσοδιαστήματος, γιατί υπάρχει κι η ζωή...
Ζωή ως φορέας; Με σώμα; Στο σύμπαν; Θα μπορούσε κανείς να το πει κι έτσι.

Ναι, αυτό ακριβώς...
Η διάνοια θα στο δώσει. Αρκεί να την αφήσεις.
Σβήσε το φως, κλείσε την πόρτα, και μην κάνεις θόρυβο με τις παντούφλες σου στο διάδρομο.
Δεν χρειάζεσαι φως για να δεις. Μπορείς να την φτιάξεις μόνος σου τη μουσική.
Να μείνω στο δωμάτιο μόνος με την απέραντη γαλήνη του εαυτού μου.
Ναι, Άλβαρο! Το βρήκες. Γέμισες το δωμάτιο.
Είναι ένα σύμπαν φτηνό.
Παρασύρθηκες. Κράτα τη γαλήνη. Τα άλλα είναι σκέψεις.

Μείνε στο τώρα.