Τη νύχτα ο ποιητής έχει δίκιο / Κατσιγιάννης Λεόντιος

Όταν  η φασαρία της πόλης σωπαίνει,

και το όνειρο της νύχτας

κτισμένο από άχυρο και πηλό

εξαγνίζει την πραγματικότητα της μέρας,

Τότε ο ποιητής έχει δίκιο.

Όταν το κομμένο φεγγάρι του πόνου

γίνεται πανσέληνος,

και ταξιδεύει αφτιασίδωτο και αυστηρό,

στις αστραφτερές όχθες της νύχτας,

Τότε ο ποιητής έχει δίκιο.

Όταν ο έρωτας βρίσκει το δρόμο του

μέσα στο αποσταγμένο σκοτάδι,

και επιστρέφει στο φυσικό του σπίτι,

τη νύχτα,

Τότε ο ποιητής έχει δίκιο.

Όταν ο κόσμος κοιμάται

στην παλάμη του Θεού, 

και τα άστρα της νύχτας

δακρύζουν για τις αμαρτίες του,

Τότε ο ποιητής έχει δίκιο.

Τη νύχτα ο ποιητής παραλογίζεται,

στην αυταπάτη ζει της ελευθερίας,

τη  νύχτα τις λέξεις του βαπτίζει

στην ψεύτικη ηδονή της τραγωδίας.

Τη  νύχτα ο ποιητής υπνοβατεί,

φέγγουν της ερημιάς του τα μυστήρια,

τη νύχτα η ψυχή του καιόμενη βάτος,

κι οι στίχοι του, θανάτου αγγελτήρια.