Χωρίς λύτρωση

Σε όσους καρπούς στιγμιαίας ηδονής

χάρισαν στον κόσμο τούτο

και δε νοιάστηκαν τι έμελλε

να πάθουν οι ψυχές αυτών,

δεν αγάπησαν παρά μονάχα το εγώ,

αιχμαλωτίστηκαν σε άλλες

και πάλι ανούσιες ηδονές,

το φως της μέρας άδικα τους χαρίζεται.

Της κολάσεως τους δρόμους αξίζουν,

διότι ανάξιοι έριξαν καρπούς.

Δε νοιάστηκαν αν θα ματώσουν.

Παραδόθηκαν μονάχα στη σάρκα,

στο κορμί που κατεύναζε την έξαψή τους

και έσπειραν απεγνωσμένες ψυχές

να μεγαλώνουν μάταια

ψάχνοντας για τη λύτρωση

μέχρι το θάνατο.