Η ΚΡΗΝΗ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Η κρήνη στάζει την αμφιβολία της

ο ήχος... πένθιμης καμπάνας.

Οι πολύκλαδες αναμνήσεις φουντώνουν

στον έναστρο ουρανό,με τα νερά

της φθινοπωρινής θλίψης.

Φωνάζω το όνομα σου...

μόνο τα λευκά περιστέρια γουργουρίζουν ,

εξυμνώντας τον μετέωρο έρωτα

για τελευταία φορά.