Παίζεις με τ'
αγκάθια του τριαντάφυλλου ,
το αίμα στάζει
σαν χαμένο όνειρο.
Το μέτωπο σου
καθαρό έμεινε
κι έγινε δικό
μου πρόσωπο.
Έστησα την
αγάπη μου αντίσκηνο
στην ανταύγεια
σου,
όλα έγιναν
δόξες ημέρας
στα ενδόμυχα
δωμάτια του σύμπαντος μου,
αχρηστεύθηκε ο
θάνατος.
Οι νύχτες
βοήθεια ζητούν
στα υπερήλικα
γνώριμα άστρα.
Με
βαλσαμωμένες λευκές άμαξες
οι κρίνοι
ζευγαρώνουν
χωρίς αγκάθια
τις γυμνές ώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου