Καταραμένη Νύχτα

Αφουγκράζομαι την κραυγή της Απελπισιάς

της Ιστορίας,

που σαν πουλί καρατομήθηκε

από των αστεριών τα ξίφη,

και Μοναχή στης Απεραντοσύνης το κελί

σφαδάζει!!

Πνιγμένη στο χαλασμένο αίμα

των δίσεκτων καιρών,

κλέβει από τους Ποιητές

δαφνστέφανα μαβιά και οιμωγές,

Σκιών Απεγνωσμένων....

Καταραμένη η Νυχτιά η Αποψινή,

που τα στοιχειά γλεντοκοπούν,

ζωντανεύοντας των γέρων τ' αγκομαχητά,   

και των Μανάδων...τις κατάρες!