ΣΤΑΖΟΥΝ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ( απόσπασμα) / Δήμητρα Αγγέλου

Ποτέ σου δε κατάλαβες

Ότι δε με μεγάλωσαν άνθρωποι

Ότι είμαι αποκύημα καταιγίδας

Αδερφή των κεραυνών

Ότι το σπίτι μου κατοικείται μόνο από βροχή

Ότι η δοτικότητά μου στον έρωτα και τις αισθήσεις

Κάνει πιο πρόθυμες τις ανάσες που παίρνω

Αλλά ποτέ δε ξεχνώ

Ότι εδώ που είμαι εγώ

Δεν υπάρχει οξυγόνο

**

Ανοίγει το στόμα

Κι αντί να σε καταπιεί ο κόσμος

Σε φυσάει δυνατά

Άγρια

Μετατοπίζοντας

Την εξορία σου

Όλο και πιο μακριά

**

Κρέμασε τόσο το μαστάρι της μητέρας μου…

Πόσο ακόμη να πέσω για να το φτάσω;

**

Ήξερα μόνο πως θα ήθελα τα χέρια μου να ήτανε τροφή

Να τα έτρωγες

Να έχυναν από μέσα τους όλο το μελάνι

Όλη τη σιωπή

**

Το ανθρώπινο σώμα ποτέ

Όταν στ΄ αλήθεια το αγγίζεις

Δεν έχει περίγραμμα

Δεν έχει άνθρωπο

**

Γέννησα τη μητέρα και το πατέρα μου

Βλαμμένα δίδυμα

Να μη μπορούν να μιλήσουν

Να μη ξέρουν πώς να το ζητήσουν

Μαμά μαμά!…

Όλη την ώρα και τα δυο τους

Με κάνανε μητέρα

Με ένα παιδί

Που είναι δύο

Που είναι όλα

Ορφανά