Προσκυνητής και πάλι στην Αθήνα,
στης Αττικής το φως το εαρινό,
κόρος στου νόστου του άγριου την πείνα,
ακόμη κι ένα τάμα ταπεινό.
Πλοίο κι ο μπλάβος πόντος, η καρίνα,
τέλος σ’ ένα ταξίδι μακρινό,
που της καρδιάς ξερίζωσε τη σφήνα
μέσα σ’ αυτού του φέγγους τον κρουνό
Μάρμαρα, που δεν σπίλωσαν αιώνες
πέρα στα θεία μάκρη τ’ ουρανού
κι η δέηση που υψώνουν οι κολόνες.
Γύρω σπέρνει τις ρίζες της η πόλη,
με σφρίγος πρωτομάστορα δεινού
κι εδώ κι εδώ ζητάς αραξοβόλι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου