το εξηνταένα

το εξηνταένα στα δεκατρία διάβασα Σεφέρη
πορτραίτο σινική ανφάς στην ανθολογία Περάνθη
εξαρχής με τράβηξε το Μυθιστόρημα έπειτα
στον Ταχυδρόμο στις Εποχές διάβασα κι άλλα
το εξηνταδύο πήρα τα Ποιήματα μετά τις Δοκιμές
έμαθα απέξω πολλά μού άρεσε φαινόταν βαρύς
λιγόλογος είχε πολλά να πει δεν πίστευα
πως ήταν μεγάλος σε ηλικία έδειχνε μέλλον
κατόπιν έφτασα να βλέπω τη χώρα μου τραγική
κοτζάμ γενιά του τριάντα φίσκα στη θάλασσα
στα πεύκα στον καυτό ήλιο και σε μελαχρινές
λαϊκή τέχνη λαϊκή παράδοση νησιά αγνοί χωρικοί
που αποστόμωναν συνέχεια διανοούμενους ενώ
στα Γιαννιτσά που ζούσα είχε λάσπη σλαβόφωνους
η Θεσσαλονίκη ένα εμπορείο άσφαλτοι εργοστάσια
πίστεψα λοιπόν πολύ πως φταίγαμε εμείς
ακαλλιέργητοι μίζεροι που δεν μπορούσαμε
μέσω της ποίησης και των εικαστικών τεχνών
να δούμε παραπέρα πως υπάρχει φως κουλτούρα
εντέλει βέβαια άλλαξα κάποτε λόγω συνθηκών
αλλά σήμερα δηλώνω πως με πείραζε πάντοτε
ακόμη και μέσα στα πιο βαθιά μου δάκρυα
ο στίχος τού Σεφέρη «το ζεστό νερό μού θυμίζει
κάθε πρωί»
ζεστό νερό κάθε πρωί! αδύνατο να το πιστέψω
κι ο Σαββίδης δε βάθαινε ποτέ την έρευνα
τόσο πολύ∙ μου ήταν αδιανόητο πως ο Σεφέρης
σηκωνόταν στις έξι άναβε θερμοσίφωνα
για να ζεσταίνει το νερό να το 'χει το πρωί
κι έτσι συμβιβάστηκα πιστεύοντας πως
ζέσταινε όπως ο πατέρας μου νερό για ξύρισμα
σε κασσιτέρινο κουπάκι
δεν ήξερα τίποτε τότε και ντρέπομαι
για πολλά κι είναι αργά ν' αλλάξω
μα πρέπει να σας πω ότι αντιπάθησα έκτοτε
αυτόν τον ασαφή στίχο γύρευα παραμύθια
κι έπειτα στεναχωρέθηκα πολύ που κάπνιζε
ανάμεσα στα τριαντάφυλλα δεν το περίμενα
να εκδηλώνεται τόσο πολύ στην ποίηση
αλλά ξέχασα
εγώ δεν έχω μυαλό αν είχα θα ήμουν ενταγμένος
σε λάγαρο πεδίο πεντακάθαρος και πιστός
περιμένοντας το σεφέρι.