Τ’ άπιαστο θάμα επιάσθη.
Χαίρε χαριτωμένη!
Στο θαμπολόγημα του νου
ξένη η καρδιά αντιστέκεται.
Ξένη και πάλι ξένη.
Βουλιάζει αγάλι τ’ όραμα
στενεύει η Πλατυτέρα
ξεφτίζεται ψηφί – ψηφί η
πρώτη ζωγραφιά.
Στη λεπτομέρεια την πυρή
περνάει ένα χέρι,
ασβέστης,
δυο μάτια νέα γράφονται
που κλείνουνε τη γη.
Χαίρε χαριτωμένη!
Το χαίρε τ’ αρχαγγελικό δε θα
ξανακουστεί.
Είναι η καρδιά μια ρήγισσα
θαμμένη
που σπάζει τα επιτύμβια και
βγαίνει πέρα
ορθή.
Έρχεται τώρα ένα όραμα – σαν
πρώτα,
μα είναι ξένα τα μάτια, τα
μαλλιά.
Ένα καινούργιο ρίγησμα τη
ρήγισσα ανασταίνει
και γέρνει.
Ο νους πετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου