Μοναχικό

Τόπια τόπια το μαύρο περίμενε να με τυλίξει, το ’ξερα.

Ο μοναχός κοίταζε μες στο στόμα της,
άδειο από δόντια και φιλιά.
Το μαύρο του καπέλο
λέκιαζε το μπλε τ’ ουρανού
κι η γαλήνη του ήταν όλο πτυχές
σαν τα χοντρά μεταξωτά
στους πίνακες των Ολλανδών.
Φαντάστηκε η Γιαννούσα
τις ώρες της σωτηρίας του
βουτηγμένες στο λάδι και στη σιωπή
και τους μοναχικούς του περιπάτους
ξυστά στην ολόδροση του πειρασμού χαράδρα.
Κι όπως η πολική αρκούδα
με το λίπος-όραμα του κορμιού της
αντέχει το κρύο γιατί στην παγωμένη τρύπα της
μιμείται το θάνατο,
τούτου δω η ψυχή
μες στον γκρίζο σάκο του μυαλού
μιμείται το απόλυτο
για ν’ αντέξει τη ζωή.
Μόνο τα κλάματα του ακούγονται
τη νύχτα στο φεγγάρι
κι οι κληματσίδες που σπαν
σαν γονατίζει.