Θαρσείτε...

Απογοητευμένοι διαβάτες της ζωής,

στις στράτες της Απουσίας και της Μοναξιάς,

ψάχνουμε τις ψυχές μας να κουρνιάσουμε,

έστω και σε λιόκλαδα λιγνά...

Στη Νύχτα της Απανθρωπιάς,

αποζητούμε μάταια δυό μάτια Λαγαρά- Αγνά

και μιά αντιφεγγιά Ανθρωπιάς,

από τον πάγο της Απόγνωσης ν'απαλλαγούμε...

Άδειες οι ψυχές από οράματα φανταχτερά,

χωρίς το θρόϊσμα φτερών

και δίχως ελπίδων προσδοκίες...

Με τις κορδέλες των Λυγμών,

η Οδύνη δένει τα μαλλιά της

και παρακείθε η Μοναξιά,

ψελίζει κρίματα φευγάτα.

Όμως,

από του Φεγγαριού τα σωθικά,

σήμαντρα εκπέμπουν ήχους ορθρινούς

και πυγολαμπίδες φωτός προβάλλουνε,

μες της Νυχτιάς τον Ζόφο!

Θαρσείτε, Αδέρφια μου, Θαρσείτε,

κόσμο καλλίτερο αν θέλετε να δείτε.