Τα δέντρα παραιτήθηκαν∙ μαραίνονται. Ο νους
άγονος σαν την άσφαλτο κ' οι σκέψεις του
πλάσματα σκοτωμένα που δε μπόρεσαν
να διασχίσουν την ατσάλινη εποχή.
Ζώα κοστούμια του Θανάτου πεταγμένα στο ακροδρόμι. Πού 'ναι πια
το θέατρο του μύθου και των ζώων; Οι μηχανές
τρέχουν μουγκρίζοντας κ' οι άνθρωποι
τρέχουν μαζί τους να προλάβουν τη ζωή.
Μέσα σε πολυόμματα τσιμέντινα βουνά
κάτω απ' των κεραιών το σιδερένιο δάσος
χιλιάδες τα κεφάλια του φιδιού της Εξουσίας
με το σπινθηροβόλημα της προβολής
με γκρίζα ψιχαλίσματα του απείρου, φωσφορίζοντας
προσφέρουνε το νάυλον μήλο και τη νύστα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου